Dag poes

Een melancholiek bericht: gisteren hebben we onze T. laten inslapen bij de dierenarts. Ze was erg oud, erg ziek (nierfalen), het ging echt niet meer. Tweeëntwintig jaar oud geworden, dit kleine poesje. Ze heeft genoten van het leven, en wij van haar.

Nu hebben we geen huisdier meer. Hond en andere poezen zijn al eerder doodgegaan. Misschien komt er wel weer een nieuwe poes, maar we willen eerst verhuizen.

—–

Hierbij een berichtje opgediept uit mijn oude, opgeheven blog, gepubliceerd op 30 januari 2011:
Bij ons in huis wonen ook een hond (ruim 15 jaar oud) en twee katten (broer en zus, bijna 16 jaar oud). De hond, Kajsa heet ze, is erg versleten. Loopt l-a-n-g-z-a-a-m, komt niet ver meer. Is niet meer helemaal zindelijk (gelukkig haalt ze meestal nog net de tegelvloer van de keuken). Ze is vrijwel blind en doof, en haar reukzin is volgens mij ook niet best meer. De hond is erg aan mij gehecht. Ze ligt meestal te slapen, dicht bij mijn voeten, of in de deuropening van de kamer waarin ik me bevind. Om de paar minuten wordt ze wakker, als om te controleren of ik er nog ben. Vaak is ze me kwijt. Soms ben ik intussen naar boven of beneden gegaan, soms zit ik gewoon te lezen of te werken, vlak bij haar, zonder dat ze het door heeft. Als ik geconcentreerd bezig ben, let ik er niet altijd op wat de hond doet. Ze loopt het hele huis door; strompelt de trappen af, of op. Ze wordt pas weer rustig als ze me heeft teruggevonden en gaat vervolgens weer liggen soezen.

Traplopen is zwaar geworden voor haar. Soms valt ze een paar treden naar beneden, wat haar wonderlijk genoeg niets schijnt te doen. Ze neemt de trappen tegenwoordig in etappes; ze werkt zich steeds een paar treden verder omhoog of omlaag en rust dan even uit. De laatste tijd heb ik gemerkt dat een van de katten (het zusje) haar wel eens coacht. Die staat dan boven aan de trap tegen haar te praten, loopt haar tegemoet, huppelt weer terug en drentelt heen en weer, lenig en levendig. Kom maar, Kajsa! Je kunt het! Kijk, hier moet je naartoe!
Na een goede afloop lijkt poes blij en trots. En de hond? Die laat zich de attenties zo te zien een beetje aanleunen.